Wtorek, 24 Października : Św. Klaudiusz La Colombiere

Zdałem sobie sprawę, że to wielka radość być całym dla Boga, biorąc pod uwagę Jego nieskończoną wielkość. Bóg sprawia nam zaszczyt, powołując nas do świętości. Zrozumiałem to, porównując króla, który wybiera jednego ze swoich poddanych, aby był tylko jego, i który nie chce, aby służył komukolwiek oprócz jego własnej osobie, która chce mieć całą jego przyjaźń; zwłaszcza jeśli książę ma wielkie zasługi.
Kochamy króla, chociaż nigdy go nie widzieliśmy, chociaż nigdy nie powinniśmy go widzieć, chociaż on nas nie kocha, chociaż nie zna naszych uczuć, chociaż nas nie zna, a nawet gdyby nas znał, nie powinien się nami przejmować. A Boga, którego po prawdzie nie widzimy, ale zobaczymy w wieczności, który nas widzi, który nas kocha, który czyni nam dobrze, który jest świadkiem wszystkich naszych myśli – nie potrafimy Go kochać! Dzieje się tak, ponieważ król jest naszym panem. A czyż Bóg nie tylko jest naszym panem, ale i naszym Stwórcą, naszym Ojcem?
Jeśli Bóg panuje w nas, wszystko będzie Mu posłuszne, wszystko będzie czynione zgodnie z najmniejszym z Jego poleceń, nic nie będzie czynione inaczej, jak tylko na Jego rozkaz. Co więcej, będziemy starali się podobać Mu we wszystkim, będziemy badać Jego skłonności, będziemy przewidywać Jego pragnienia, będziemy zawsze i we wszystkim robić to, co naszym zdaniem powinno Go bardziej zadowolić; ponieważ są to dwie rzeczy, które należą się królom: ślepe poddanie się i skrajna służebność, robienie tego, co podoba się Bogu i tego, co podoba mu się bardziej.