Są dwie rzeczy, które przynależą się tylko Bogu: zaszczyt przyjmowania spowiedzi i oczekiwanie od Niego przebaczenia. Albowiem tylko do Boga należy przebaczanie grzechów, dlatego tylko Jemu należy je wyznawać.
Ale Wszechmocny i Najwyższy, wziąwszy słabą i nieznaczącą oblubienicę, uczynił tę służebnicę królową […]. I tak jak wszystko, co należy do Ojca, należy do Syna, a wszystko, co należy do Syna, należy do Ojca na mocy jedności ich natury, tak Oblubieniec oddał oblubienicy całe swoje mienie i przejął władzę nad wszystkim, co należy do oblubienicy, którą zjednoczył ze sobą, a także ze swoim Ojcem […].
Tak więc Oblubieniec, który jest jedno z Ojcem i jedno z oblubienicą, wziął od niej wszystko, co uznał za obce w niej, i przybił to do krzyża, na którym poniósł jej grzechy i przez drewno krzyża je zniszczył. To, co jest naturalne i właściwe dla oblubienicy, przyjął i przyodział, a dał jej to, co jest dobre i boskie […].
Dzieli słabość żony i jej wzdychania, a wszystko jest wspólne Oblubieńcowi i Oblubienicy: zaszczyt przyjmowania spowiedzi i moc przebaczenia. Oto powód słów: „Idź, pokaż się kapłanowi” (Mt 8, 4).
Live a Reply