Boskie dzieło uświęcania Kościoła i dusz przypisywane jest Duchowi Świętemu, ponieważ jest ono w najwyższym stopniu dziełem miłości, a Duch Święty jest tchnieniem miłości Ojca i Syna […].
Duch Święty zstąpił na apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy i zamieszkał duszę jak świątynię w dniu chrztu, aby dokonać dzieła wcielenia boskiego życia. Wiemy, jaki jest dla Niego plan, odwieczny zamysł Boga, który przez działanie Ducha Świętego jednoczy Kościół i dusze. „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” (Ef 1, 4–6).
Działanie Ducha Świętego jest ukierunkowane na skuteczną realizację boskiego przybrania nas za swoje dzieci i na wzrost Chrystusa Jezusa w naszych duszach poprzez rozprzestrzenianie się Jego łaski. W każdej duszy i w Kościele Duch buduje pełnię Chrystusa, którą jest Kościół. W rzeczywistości łaska, którą Bóg wlewa w dusze, jest łaską synowską, upodabniającą nas do Słowa, czyniąc nas przybranymi synami, tak jak On sam jest synem z natury. Apostoł mówi: „Otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8, 15). Ta łaska, która w ten sposób wysławia Jego imię, daje nam podobieństwo do Słowa, gdy je przyjmujemy poprzez kontemplację, w której działa również Duch Święty […].
Boskie życie w nas jest życiem Chrystusa; pochodzi od Niego i jednoczy nas z Nim, abyśmy stanowili z Nim nową rzeczywistość, cały krzew winny, pełnię Chrystusa złożonego z Chrystusa i Jego członków.
Live a Reply