Środa, 5 Czerwca : Św. Augustyn

Kiedy niewidzialny Bóg raczył zwrócić się do człowieka, ukazując mu się w widzialnej postaci, kiedy Przedwieczny użył języka doczesnego i Niezmienny delikatnych słów, mówiąc: „Jestem, który jestem” (Wj 3,14), dodał do imienia swej istoty imię swego miłosierdzia. To tak, jakby Bóg powiedział do Mojżesza: „Nie zrozumiesz tych słów: «Jestem, który jestem»; twoje serce nie jest niezłomne; nie jesteś niezmienny jak ja, ani twój duch. Słyszałeś, kim jestem. Słuchaj tego, co możesz zrozumieć, słuchaj tego, na co możesz mieć nadzieję”.
I rzekł Bóg jeszcze do Mojżesza: „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba” (Wj 3,15). Nie możesz pojąć imienia mojej istoty; pojmij imię mojego miłosierdzia. To, czym jestem, jest wieczne. Abraham, Izaak i Jakub są więc wieczni; nie mówię po prostu wieczni, ale uczynieni wiecznymi, ale uczynieni wiecznymi dzięki Bogu”.
Tymi słowami Pan wprawił w zakłopotanie spierających się saduceuszy, którzy zaprzeczali zmartwychwstaniu. Następnie zacytował im świadectwo Pisma Świętego: „Przeczytajcie – powiedział do nich – co Pan powiedział do Mojżesza w płonącym krzaku: «Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych» (Mk 12,26-27); a wszyscy ci ludzie żyją”.
Kiedy Bóg mówi: „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”, dodaje: „To jest moje imię na wieki” (Wj 3,15). To tak, jakby mówił: „Dlaczego boisz się śmierci człowieka? Dlaczego boisz się, że po śmierci już cię nie będzie? To jest moje imię na całą wieczność. A to imię: «Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, Bóg Jakuba»” nie mogłoby być wieczne, gdyby Abraham, Izaak i Jakub nie żyli wiecznie”.