Chrystus mówi nam: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi” (Mt 22,2). Kogo symbolizują król i syn? Kim są goście na tej uczcie weselnej? Czy za tą alegorią kryje się jakaś tajemnica?
Według Doktorów Kościoła, królem jest Ojciec Niebieski. Aby odkupić świat, Ojciec zarządził wcielenie Słowa, przygotował – przez sam fakt zjednoczenia ludzkiej natury z Boską Osobą – cudowną ucztę weselną. Wcielenie Słowa to zaślubiny, ponieważ przyjmując święte człowieczeństwo jako swoje, Syn Boży uczynił je swoją oblubienicą. W najwyższym sensie były to już „zaślubiny Baranka” (Ap 19,7). […] Dla Chrystusa zjednoczenie z Jego Kościołem oznacza przede wszystkim zjednoczenie z każdą duszą poprzez łaskę uświęcającą i miłość. Czyż Święty Paweł nie napisał do Koryntian: “[…] by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę” (2 Kor 11,2)? […]
Król zaprosił na ucztę wielu gości, ale wszyscy się wymówili. Wysłał więc swoich służących na rozstaje dróg, aby wezwali nawet najbiedniejszych ludzi na obfitą ucztę, którą przygotował. W ten sposób sala, gdzie ucztowano, została otwarta dla pokornych, niedołężnych, a nawet kalekich. Kogo reprezentuje ten tłum? […] Widzimy w nim lud chrześcijański wezwany przez Bożą hojność na ucztę eucharystyczną. Ci, którzy uczestniczą w świętych tajemnicach, cieszą się jednością miłości zarezerwowaną dla gości na uczcie; Chrystus bierze w posiadanie ich dusze, a oni z kolei posiadają Go w wierze i miłości.
To zjednoczenie odzwierciedla w pewien sposób zjednoczenie Świętego Człowieczeństwa ze Słowem; samo w sobie jest wzorem wszystkich relacji bliskości i miłości między stworzeniem a jego Bogiem. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego szczytu nadprzyrodzonego życia.
Live a Reply