Tak samo jak na przywołanej w Ewangelii monecie widnieje obraz Cezara, podobnie nasza dusza jest obrazem Trójcy Świętej, jak zostało powiedziane w psalmie: „Światłość Twojego oblicza odbija się w nas, Panie”. […] Panie, światłość Twojego oblicza to znaczy światło Twojej łaski, która stwarza w nas Twój obraz i upodabnia nas do Ciebie, ta światłość odbija się w nas – jest wpisana w nasz rozum, który jest największą siłą naszej duszy, a który otrzymuje to światło podobnie jak wosk przyjmujący odbicie pieczęci. Oblicze Boga jest naszym rozumem, gdyż tak jak poznajemy kogoś po jego twarzy, tak Bóg jest nam daje się poznać poprzez rozum. Jednakże ten rozum został zdeformowany przez ludzki grzech, który przeciwstawia człowieka Bogu. Łaska Chrystusa przywróciła rozum. Dlatego też Święty Paweł mówi do Efezjan: „Odnówcie się duchem w waszym myśleniu” (4,23). Światłość, o którym mowa w psalmie, jest więc łaską, która przywraca obraz Boga odciśnięty w naszej naturze […].
Cała Trójca Święta naznaczyła człowieka na swoje podobieństwo. Przez pamięć przypomina on Ojca, przez inteligencję – Syna, przez miłość – Ducha Świętego. […] W dniu stworzenia człowiek został stworzony „na obraz i podobieństwo Boga” (Rdz 1,26). Obraz w poznaniu prawdy, podobieństwo w umiłowaniu cnoty. Światłość oblicza Bożego jest więc łaską, która nas usprawiedliwia i odnawia w nas obraz stworzenia. Ta światłość stanowi całe dobro człowieka, naznacza go, tak jak władca oznacza monety. Dlatego Pan dodaje: „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara”. Jakby mówił – tak samo jak oddajecie Cezarowi jego obraz, podobnie oddajcie Bogu wasze dusze, ozdobione i naznaczone światłem Jego oblicza.
Live a Reply