Poniedziałek, 23 Października : Homilia przypisywana św. Makaremu z Egiptu

Tysiąc lat tego świata w porównaniu z wiecznością niezniszczalnego świata są jak ziarnko piasku wyjęte z morza. Rozważ to, błagam cię: przypuśćmy, że mógłbyś zostać jedynym królem całej ziemi, jedynym panem wszystkich skarbów całego świata. […] Gdyby dano ci wybór, czy zamieniłbyś to na prawdziwe i pewne Królestwo, które nie ma w sobie absolutnie niczego, co przemija i zanika? Mogę powiedzieć, że nie, jeśli twój osąd jest zdrowy i jeśli jesteś mądry we wszystkim, co cię dotyczy.
„Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16,26), tej duszy, której, jak się dowiedzieliśmy, nie można zamienić na nic? Sama ta dusza – nie mówiąc już o królestwie niebieskim – jest sama w sobie o wiele cenniejsza niż cały świat i królestwa tego świata. Dusza, jak powiedzieliśmy, jest cenniejsza w tym, że żadnej innej ze stworzonych istot Bóg nie udzielił zjednoczenia i komunii ze swoją własną naturą, naturą Ducha: ani niebu, ani słońcu, ani księżycowi, ani gwiazdom, ani morzu, ani ziemi, ani żadnemu stworzeniu widzialnego świata, ale tylko człowiekowi, którego kocha go ponad wszystko.
Jeśli więc tych wielkich rzeczy tego świata, przez które rozumiem bogactwa i królestwo całej ziemi, nie zamieniliśmy w sprawiedliwości naszego osądu na wieczne królestwo, to jaka jest głupota większości ludzi, którzy uważają to królestwo za porównywalne z rzeczami podstawowymi i pospolitymi, takimi jak pewna chciwość, próżność, mierny zysk i tym podobne?