Z Jerozolimy, naszego Raju,
Jak winny Adam,
Zszedłem do niegodziwego Jerycha,
Wpadłem w ręce Zbójcy.
Pozbawili mnie światła,
Okryli moją duszę ranami grzechu.
Nie zostawili mnie na wpół umarłego,
Ale po śmierci jeszcze prowadzi ze mną wojnę.
I Mojżesz Lewita,
i Aaron, starożytny kapłan,
naród wielkiego patriarchy
i prorocy dawnego Prawa.
Ujrzeli rany moich śmiertelnych cierpień
I potworne obrażenia.
Przyszli z jedynym lekarstwem – słowem,
Lecz nie mogli ich wyleczyć.
Tobie, którego nazywają Samarytaninem,
Ci, którzy należą do zuchwałej rasy żydowskiej,
Pokażę cierpienia mojej duszy:
Twoim oczom, które je widzą.
Zmiłuj się nade mną, jak zlitowałeś się nad Adamem,
Połóż lekarstwo na głęboką ranę mej duszy.
Okryj ja pierwotną szatą,
Której pozbawili mnie zbójcy.
Wylej na nią oliwę i wino,
Lekarstwo życia Ducha z wysoka.
Dając na nowo Dycha namaszczenia
I Kielich Nowego Przymierza.
Ponieś mnie na wierzchowcu Krzyża,
Zabierz mnie do oberży, do Kościoła.
Powierz mnie najwyższemu kapłanowi,
Który składa Twoje Ciało w ofierze.
Daj, zamiast dwóch denarów,
Słowo Starego i Nowego Testamentu.
Aby uzdrowiło moją duszę,
Tak jak przez chleb żyje ciało.
Live a Reply