Wtorek, 5 Grudnia : Św. Hilary

Niebiosa, powietrze, ziemia i morza są odziane we wspaniałości, a cały kosmos zawdzięcza swoją nazwę wspaniałej harmonii. Doceniamy to piękno rzeczy instynktownie, naturalnie, ale słowo, nie jest w stanie wyrazić tego, co pojęła nasza inteligencja. O ileż bardziej Pan piękna jest ponad wszelkim pięknem; a jeśli nasza inteligencja nie może pojąć Jego wiecznej świetności, to jednak zachowuje ideę świetności. Musimy zatem wyznać Boga, którego piękno jest niepojęte dla naszego umysłu, ale którego nie możemy osiągnąć poza Nim.
Taka jest prawda o tajemnicy Boga, o nieprzeniknionej naturze Ojca. Bóg jest niewidzialny, niewysłowiony, nieskończony. Najbardziej wymowne słowa mogą jedynie milczeć; inteligencja, która chce przeniknąć tę tajemnicę, czuje się odrętwiała, czuje swoją ciasnotę. Jednak to w imieniu Ojca, jak powiedzieliśmy, mamy Jego prawdziwą naturę: ponieważ jest Ojcem; ale nie takim, jakimi są ludzie, ponieważ jest niestworzony, wieczny i pozostaje sobą, zawsze i na wieki. Tylko Syn jest znany, ponieważ „nikt nie zna Ojca oprócz Syna i ten, komu Syn zechce Go objawić” (Mt 11,27; Łk 10,22). Oni znają się nawzajem, a ich wzajemne poznanie jest doskonałe. A ponieważ nikt nie zna Ojca poza Synem, to właśnie z Synem, jedynym wiernym świadkiem, musimy nauczyć się poznawać Ojca.
Ale łatwiej jest mi myśleć o Ojcu, niż to powiedzieć, i czuję, że wszystkie słowa są bezsilne, aby wyrazić to, czym On jest. […] Doskonałe poznanie Boga w naszej ludzkiej skali polega zatem na tym, że wiemy, że Bóg istnieje, że nie można Go zignorować, ale że mimo wszystko pozostaje niewyrażalny i niewypowiedziany. Wierzmy w Niego, starajmy się Go zrozumieć, starajmy się Go uwielbiać; takie uwielbienie jest jedynym świadectwem, jakie możemy Mu dać.